80களின் மந்தம்.

(கீழே பதிவில் இருக்கும் கருத்துக்கள் நான் உறுதியுடன் நம்பி ஆதரவாக வாதம் செய்யக்கூடிய கருத்துக்கள் அல்ல; பரிசீலனை செய்து கருதுகோள்களாக வளர்தெடுக்கும் நோக்கில் எழுதப்பட்டுள்ளன. )

தமிழகத்தின் எண்பதுகள் நவீன மாற்றங்களின் ஒரு இடை நிறுத்தமாக, பல விதங்களில் ஒரு குழப்பம் கொண்ட ரெண்டும் கெட்டான் நிலைமையில் இருந்ததாக தோன்றுகிறது. 80களின் பல மோஸ்தர்கள் மாறு வேஷத்தில் கூட, எதிர்கால தமிழ் வாழ்வில் இனி என்றும் குறிக்கீடு செய்யாது என்று நினைக்கிறேன்.

80 களின் முக்கிய பிரச்சனையாக தோன்றுவது படித்த, ஓரளவு படித்த பல இளைஞர்களின் 'வேலையில்லா திண்டாட்டம்'. இன்று வறுமையும், வறியவர்களின் வாழ்க்கை போராட்டமும் இன்னமும் தீவிரமானாலும், இந்த குறிப்பிட்ட பொருள் கொண்ட 'வேலையில்லா திண்டாட்டம்' என்பது இன்று இல்லாமலாகிவிட்டது என்றுதான் சொல்லவேண்டும். +2படித்து விட்டு வேலையே கிடைக்கவில்லை என்று இன்று யாராவது சொன்னால், சோம்பேறியாக அல்லது விவரம் தெரியாதவராக இருக்க வேண்டும் என்று தோன்றுகிறது. 80களின் வாழ்க்கையை திரைக்காவியமாக்கிய 'சுப்பிரமணியபுரம்' கதையின் பிண்ணணியில், இந்த வேலையில்லா பிரச்சனை இருப்பதை காணலாம் (வெளிப்படையாக கதையில் பேசப்படாவிடினும்). 80, 90கள் இளைஞர்களின் முக்கிய அன்றாட வழக்கமாக இருப்பது, தெருவில் ஏதாவது ஒரு நண்பர்கள் சந்திக்கும் இடத்தில் கூடி சும்மா நிற்பது. அந்த இடத்திற்கு எந்த நேரத்தில் போனாலும் சும்மா இருக்கும் செட் நண்பன் யாரையாவது சந்திக்கலாம். சிகரெட் பழக்கம் உள்ளவர்கள், இல்லாதவர்கள் என்று சிலர் 35 வயது வரை கூட தெருவுக்கு தெரு சும்மா நிற்பார்கள். நடுத்தர வர்க்க இளைஞர்களின் இந்த சும்மா நிற்கும் பழக்கம் இன்று மிகவும் குறைந்து விட்டது அல்லது இல்லாமலாகிவிட்டது.

தமிழ் சினிமாவை எடுப்போம். 80களின் தொடக்கத்தில் புதிய மாற்றங்களும், புதிய முயற்சிகளும் தொடங்க, இன்னொரு புறம் தமிழ் சினிமாவின் பாரம்பரிய பொது அம்சங்களானவற்றில் சில கால இடைவெளியில் ஒருவித மந்த நிலை நீடிப்பதை காணலாம். தமிழ் சினிமா மாறிக்கொண்டிருந்தது. நாடக பாணியை விட்டு யதார்த்ததை படம் பிடிக்க கிளம்பியது. ஸ்டூடியோவை விட்டு கிராமத்திற்கு பாரதிராஜா கொண்டு சேர்த்திருந்தார். ஆனால் அவர் ஒரு பக்கம் தீவிர யதார்தத்தையும் ஒன்னொரு பக்கம் அசட்டு யதார்த்ததையும் கலந்து பதிவு செய்தார். சினிமா யதார்த்தம் என்பது யதார்த்ததை 'இன்னும் யதார்த்தமாக' படம் பிடிக்கும் தன்மை கொண்டதாக மாறிக்கொண்டிருந்த போதும், தமிழ் சினிமா தனது பாரம்பரிய தொடர்ச்சியாக கொண்ட பாடலிசையையும், காமெடியையும் உதற முடியவில்லை. அவைகளும் இந்த சினிமா யதார்த்தத்திற்கு ஏற்ப மாறுதலாகி கொண்டிருந்தது. இவ்வாறான ஒரு மாற்றத்தின் விளிம்பில் ஒரு நெருக்கடி நிலை உருவாவதை காணலாம்.

மௌனியின் 'சாவில் பிறந்த சிருஷ்டி' கதையின் தொன்மத்தை போல், திரையிசையின் நெருக்கடி பிறக்கும் முன்பே அதை இல்லாமலாக்கி, இளையராஜா தனது கற்பனையால் எங்கோ கொண்டு சென்றுவிட்டார்.

தமிழ் சினிமாவின் இன்னொரு முக்கிய அம்சமான காமெடியில் ஏற்பட்ட நெருக்கடியில் மந்த நிலை கொஞ்ச காலம் நீடித்ததை உணரலாம். ஒய்.ஜி.மகேந்திரன், குண்டு கல்யாணம், பிந்து கோஷ் என்று தமிழ் சினிமா பொது ரசனைக்கு ஒவ்வாத அசட்டு காமெடியன்கள் மையத்திற்கு வந்தார்கள். 80களின் மத்தியில் கவுண்டமணி, பின் கவுண்டமணி + செந்தில் இந்த வெளியை கைப்பற்றி காமெடியை வேறு தளத்திற்கு கொண்டு சென்று, இந்த மந்த நெருக்கடி சமாளிக்கப்பட்டது. ஆனால் மற்ற விஷயங்களில் இந்த நெருக்கடி தொடர்ந்தது.

பாடல்காட்சிகளும் குறிப்பாக டான்ஸும் மிக பரிதாபமான ஒரு நிலையை 80களில் அடைந்ததை, மதியம் டீவியில் ஏதாவது ஒரு சினிமாவை பார்த்து தெரிந்து கொள்ளலாம். தமிழ் சினிமாவின் நடிப்பு என்பது (அவா ஊதினா இவா வருவா) அசட்டுத்தனத்தை கடந்து வருவதற்கு முன்னமேயே, ஆடல் பாடல் என்பது மிகுந்த வளர்ச்சி கண்டிருந்தது. தொடர்ந்து இசையும், ஆடல் என்பதும் எந்த காலகட்டத்திலும் சோடை போனதில்லை. ஆனால் 80களின் பாடல்களில் மட்டும் இசைக்கு எந்த தொடர்பும் இல்லாத டான்ஸ் பதிவாகியிருப்பதை உணரலாம். கதையின் நாயகி ஒரு பரத நாட்டிய ஆட்டக்காரியாக இருந்தாலும் கூட மிக கேவலமான ஒரு டான்ஸ் போதும் என்கிற நிலை இருந்தது. (உதாரணம்: காதல் ஓவியம்). கமலஹாசன், ஆனந்த் பாபுவின் சுமாரான ஆட்டம் மிகையாக புகழப்பட்டது (சலங்கை ஒலி வேறு விஷயம்.) இன்றய டீவி சேனல் ரியலிடி ஷோக்களில் ஆரம்ப சுற்றில் இருப்பவர் காட்டும் திறமையில் சிலதை கூட 80களில் யாரும் காட்டியதில்லை. (ஆனால் ஆடல் என்பது மிக தீவிரமான ஒன்றாக தமிழ் சினிமாவிற்கே வெளியே இருந்தது.) இவ்வாறாக நீடித்த இந்த நெருக்கடி 90களில் சமாளிக்கப்பட்டு பிரபுதேவா போன்றவர்களால் வேறு தளத்திற்கு சென்றது.